غوشت

سفر بدان خوشم آید که باز آیم تو به پرسش آیی و من درکشم به آغوشت

به هر تدبیر کان دانم ز هر جا در آغوشت نشانم حور سیتا

بگذار همسرت بارها در آغوشت لذت ببرد!

در آغوشت به یاد روز تا کردم غمین کردی به دیدارم دو صبح صادق از چاک گریبانت

شوم سر تا به پا در یاد او خمیازهٔ حسرت اگر یکبار مانند کمان گیرم در آغوشت

تا که باشی کشد در آغوشت چون برفتی کند فراموشت

کسی که پای بکویت نمی نهاد از بیم چه شد که دست در آغوشت آورد گستاخ

مرا به کوی تو هر شب رقیب می‌طلبد برای آنکه ببینم به او هم‌آغوشت

می دهد طرز نگاهت یاد می نوشی مرا یاد آغوشت کند گرم همآغوشی مرا

گه از رشک و گه از غیرت همی‌سوزم که چون کاکل هم‌آغوشت نمی‌یابم تن کمتر ز موی خود

در آغوشت کشم چون آب در میغ مرا جانی تو، با جان چون زنم تیغ‌؟