غورگی

بس گریه افسوس که دنباله رو اوست در غورگی این خوشه که از تاک بریدیم

بنمای ای فلک که درین بوستان‌سرای در غورگی کدام هنرور مویز نیست

ما پرده از حقیقت عالم کشیده‌ایم در غورگی به نشئه این می رسیده‌ایم

از آن در غورگیها مویز انگور من صائب که بر نگرفت از من چشم استادی که من دارم

از رگ خامی نباشد میوه من ریشه‌دار نشأة مِیْ می‌دهد در غورگی انگور من

پیشوایان در دبستان ناشده مفتی شدند همچو انگوری که اندر غورگی گردد زبیب

غورگی چون رود شود انگور چونکه ظلمت برفت آید نور

چه سان مویز نگردم به غورگی، که فلک کمر به چیدن انگور نیمرس بندد

در غورگی از سلسله تاک بریدیم خود را به پریخانه مینا نکشیدیم