غنوده

بچشم لطف نگر در عروس خاطر من غنوده در تتق مدح تو چو خاتونی

بدانگه که یکسر غنوده است هوش گشاده در دل به روی سروش

طفلی بودم غنوده بر بستر ناز برخاست ز دور نغمه های دمساز

غنوده چشم فتانش همی پیکان زند در دل نشان بررخ پدید آید همی آن زخم پیکان را

اینک فنا به بالین، افسانه گو در آمد ای چشم ناغنوده، خواب گران مبارک

غنوده این چو دو زنگی به سایهٔ طوبی نشسته آن چو دو هندو به چشمهٔ‌ کوثر

شوخی که کفش بر س‌ر خاقان نمی‌زند ما صدهزار شب به کنارش‌ غنوده‌ایم

داری کجا ز حالت شب های ما خبر بیدار ما ز درد وتوفارغ غنوده ای

زبان مرغ بتکبیر باز و ما خاموش دو چشم نرگس بیدار و ما غنوده بخواب

بی هوای تو دمی نغنوده‌ام بی رضای تو بگو کی بوده‌ام