غن

ما دهان یار را از غنچه بهتر گفته ایم غنچه هم این حرف خواهد گفت گر گویا شود

تازه گل امید تو پژمرده ناگهان هم در حجاب غنچه از بوستان شده

پژمرده بود غنچه که بی آب بود این نادره غنچه تازه بی آب است

وای، کان غنچه نوبار فرو ریخت زبار آه. کان خسرو نو عهد در افتاد ز گاه

نی او همه شب غنود از سوز نی لعبت تو، ز بخت بد روز

چون غنچه رهی راز تو در دل دارد ترسم که غم عشق چنین نگذارد

گل سرخ چون کله بندد به باغ فروزد ز هر غنچه‌ای صد چراغ

و گفت: هر قطع که افتد مرید رااز دنیا غنیمت بود.

غیرتی کن از لباس چرخ مینایی برآی تا به کی چون غنچه بتوان بود پنهان زیر پوست؟

شیر یزدان گفت ز استغنا غنی گردند خلق نیز احمد گفت باشد مانع روزی حیا