غمین

ترا فیاض، پرآشفته دیدم دل غمین گشتم ازین مشتی نصیحت گونه کز دل بر زبان بینی

شوخی سیل ز ویرانه نماید صائب می به دلهای غمین جلوه دیگر دارد

قفل غمهای جهان را بود از صبر کلید دست چون غنچه به دلهای غمین بگذارید

الا ای یوسف مصر ملاحت تا بکی داری بدین یعقوب بیدل را غمین جان زلیخا را

چو دیدش چنان مویه گر شاه دین بدو گفت: کای بانوی دل غمین

از جفای او دل اغیار خواهد شد غمین وز وفای او دل من شادمان خواهد شدن

نیم غمین که فتادم ز پا غمم همه اینست که می روی تو و من قوت شتاب ندارم

دگر ملول نگشتم دگر غمین ننشستم از آن زمان که غم دوست بر نشاط گزیدم

کرمی می کند رقیب خنک که بسوزد دل غمین مرا

همه شادی شوم ار شاد مرا میخواهی ور غمین جور ز تو ناله و افغان از من