غمس

زخیل فتنه آخر زمان مرا چه غمست اگر ولایت حیدر حصار من باشد

در بزم عشق تو که غمست اندرو شراب چون ساغری شد ستم ودر ساغر آب چشم

صحبت زاهد همه خار غمست شاهد گل پیرهنم آرزوست

قافیه غالب چو نیست پرس ز عرفی «گر من فرهنگ بودمی چه غمستی؟»

مرا بر دل از وی هزاران غمست در ایوانم از سوز او ماتمست

گفتی خاقانیا به شاهد و می‌کوش گر من ازین دست بودمی چه غمستی

ای دریغا رنج برد تو غمست اندرین خانه گرفته ماتمست

غم همه ز آن است کشنای نیازم گر نه نیاز آزمودمی چه غمستی

گرچه پیشند پیش از این چه غمست پیشی صفر بیشی رقمست

صد یار عزیز ناجوانمرد مراست کس را چه غمست کاین همه درد مراست