غمد

بهل فایز دمی آسوده خوابد مکش تیغ و دل غمدیده مخراش

شیر به پستان، ز قحط آب، در این دشت مادر غمدیده ام رباب ندارد

این دل غمدیده را از رفتن بی‌جا بسی گاه وحشت گه شکایت گه نصیحت می‌کنم

دم آخرین است لختی بچم به بدرود غمدیده گان حرم

روزها رفت و دلت بر من غمدیده نسوخت گرچه از ناله من سنگ بفریاد آید

خیل خیالت چو کند بر دل غمدیده گذر دامن گوهر دهدش دیده دریا دل من

گفتم که دلا دلبر ما از چه غمین بود گفتا نه مگر با من غمدیده قرین بود

در چمن تا قد آن سرو روانست روان خونم از دیده غمدیده روانست روان

زیر لب زینب غمدیده به گفتا که یزید مکن آغاز به کاری که ندارد فرجام

غمدیدگان عشق ترا شادی آرزوست اما نه آن قدر که غم از دل به در کنند