غمازی

نیست در جمله جهان مثل تو صاحب حسنی چشم را گوی که زو دیده‌ام این غمازی

گرچه دل خون شد و اغیار از او بی خبرند اگر ای دیده نیائی تو بغمازی به

بسیار بکوشید و نهان کرد غمت بوی جگر سوخته غمازی کرد

دوربینان که ز غمازی راز آگاهند راز خود از در و دیوار نهان می دارند

به ناموس محبت پیکرم را کرد خاکستر که دودی پر نیفشاند از چراغ چشم غمازی

رازم از پردهٔ دل هیچ هویدا نشده‌ست تا که غمازی آن غمزهٔ پنهان چه کند

گرامشب گشاده شود حصن آب بت کنم باز فردا به پشتت غمازی

کند غماز و نمامت به جان خویشتن بازی که تو بدخواه نمامی و خصم جان غمازی

طرّه های سرکشت کی ترک طرّاری دهند غمزه های دلکشت کی ترک غمازی کنند

مرا به گفتن بسیار عیب نتوان کرد کسی چه عیب کند مشک را به غمازی؟