غم

کاو فرض خدا نمی‌گزارد از قرض تو نیز غم ندارد

ما در غم تو تو هم نگویی کاخر تو کجا و ما کجاییم

گویند مکن ناله و این غم که مراست بر دل نه که بر کوه نهی ناله کند

گهی حال دل غمناک ما پرس ز آب دیدۀ نمناک ما پرس

توان برد از دهانت بوسه ای چند اگر یک روز یغمایی ببینم

از محنت باز خر مرا یک ره گرچند به دست غم گروگانم

فرح و انبساط خلق از ماست گرچه خود جمله در غم و کربیم

وقت است اگر نوبت غم در گذرد.

به دل گفتم که ای مدهوش بیمار غمش را در میان جان نگهدار

با کوه غم تو رفتم از جای چون کاه که می نپرسی از من