غلس

سزد گر برین بوم زابلستان نهد دانشی نام غلغلستان

سؤال کردم و گفتم چه غلغلست به باغ هزار ناله و فریاد در هزار افتاد

یکی بین به شاخ سرو که صلصلستان شده نه صلصلستان شده که غلغلستان شده

گفتم بدو دویدم، گرد از رهش ندیدم هرچند خود ندیدم در شور و غلغلستم

هوا غلغلستان گردد زمین سنبلستان گردد گلستان گلستان گردد ز دور چرخ و بخش خور

کین چه غلست ای خدا بر گردنم ورنه غل باشد کی گوید من منم

تو ماه آسمانی و ما شبیم تاری شبی که مه نباشد غلس بود فراوان

ز کابلستان تا به زابلستان زمین شد به کردار غلغلستان

بگشای حلق بلبله تا قلقلی کند کاندر چمن ز بلبل سرمست غلغلست

چه بودت؟ چیست آخر؟ راست برگوی چو دیگ عاشقان در غلغلستی