غشم

مستم و نیست درد سر تا به صباح محشرم تا لب می‌پرست تو داده شراب بی‌غشم

باده عشق میبرد درد سر خمار عقل ساقی عاشقان بده زان می ناب بیغشم

خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست شاهد شو ای شرار محبت که بی‌غشم

مجروحم از سپهر و غشی های او بدار ساقی برغم او قدح صاف بیغشم

من صرع دار عشقم و نشگفت ای پری گر پیش ابروان هلالیت در غشم

تو اغشمی که نشنوی بوی گل چه حاصلت ز سنبل و یاسمین

بی‌خود شوم ز عشوه ساقی به رویم آب از می زنند بو که رهاند ازین غشم

بی غشم کن ساقیا از مِی که بسیار آزمودم دفع غم را داروئی چون بادۀ بی غش نباشد

آلوده دامنم نشماری که در رهت چون آب دیده پاک دل و صاف و بیغشم

عداوتم گل خجلت به بار می آرد ز درد کینه دل پاک بی غشم دارد