غزیر

کس ندیدست در آفاق و ندادست نشان به غدیر اندر پوشیده شده بحر غزیر

نه با علوّ قدر تو گردون بود بلند نه با کمال فضل تو دریا بود غزیر

دل و ضمیر تو ماند همی به لؤلؤ تر میان لؤلؤ لالا توراست بحر غزیر

ای نم دست شهنشاه ندانم به چه مانی تو نمی بیش نباشی و خجل یم غزیرت

قیاس شاه چو ابر و محامدش چو سرشک ضمیر ما چو صدف شاعری چو بحر غزیر

هست چون بحر غزیر اندر مدیحت طبع من گوهر آرم هر زمان‌ پیشت من از بحر غزیر

اُویی ظُلماتْ دیمهْ غزیره خویشی همینْ گتْمه مه جانْ، مرهْ بَیتهْ پیشی

جواب داد که از طبع تو گهر نه عجب که هست طبع تو درمدح او چو بحر غزیر

چو بنیاد عدل تو دستت قوی چو دریای جود تو فضلت غزیر

چنان نماید بحر عریض پیش دلش که آبگیر نماید به پیش بحر غزیر