غزک

ای آنکه به سحاب‌کفت ابر نوبهار دودیست خشک مغزکه خیزد زگلخنا

بگو بلبل خاموش را که خیز یکی منقبت نغزکن زبر

سودای مغزکاوِ دماغ دل مرا از پیچ و تاب طرّة کاکل فشرده‌اند

میوه نغزک هم از آغاز بر گشته نبات زمین از شیره تر

دگر کس سوی خود گردد جهت گیر بهد کم نغزک ما را ز انجیر

نغزک ا خوش نغز کن بوستان نغزترین میوه هندوستان

فربه بی‌مغزکدویی است خوار لاغر پر مایه دُر شاهوار

هر سبک مغزکی تواند رفت؟ بوریا، نیست مرد آتش و نفت