غریبان

پس از پوزش جلوه ی دادگر غریبانه بنهد سر بر سپر

گر زانکه بجویی دل ما را نه غریب است هر چند که آزار غریبان شده خویت

اگر ترا نظر لطف با غریبان هست بخاک پات که همچون رهی غریبی نیست

ما غریبان فراقیم ای شهان بشنوید از ما «الی الله المآب»

ما ز انتظار مردیم از عشق تو ولیکن در حجرهٔ غریبان تو خود درون نیایی

عشق است و غریب است و خوش افتد بغریبان کین پیشه جز آوارگی و بی وطنی نیست

ما را مکشید چون غریبان هر چند شما ازین دیارید

به پیش من برفت او با دل صد جای ریش من ز حسرت در فراقش چون غریبان در وطن گردم

لبِ لعل تو ز خون دل ما سرخ شده ست ای بسا خون غریبان که به گردن دارد

پنبه صبح وطن داغ مرا ناسور کرد مرهم از خاکستر شام غریبان می‌کنم