غروی. [ غ َرْ وا ] ( ع اِ ) شگفت ، یقال : لا غروی ؛ ای لاعجب. غَرْو. رجوع به غَرْو شود. || ( اِمص ) برانگیختگی و تحریض به دشمنی. اسم است اغراء را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ): اَغْراه ُ به اغراء؛ ولعه به و حضه علیه ، و الاسم الغَرْوی ̍. ( قطر المحیط ). غروی. [ غ َ رَ وی ی ] ( ص نسبی ) منسوب به غرا. رجوع به غرا شود. || منسوب به غری که در کوفه است. ( از تاج العروس ). و من باب اطلاق جزء به کل به «نجفی » ( ازمردم نجف. ساکن نجف ) اطلاق گردد. رجوع به غری شود. غروی. [ غ َرْ ] ( ع اِ ) بیرونی در الجماهر گوید ( ص 90 ): همان اسپیدچشمه است که به غروی معروف می باشد. رجوع به اسپیدچشمه شود.
معنی کلمه غروی در فرهنگ عمید
اهل نجف، از مردم نجف.
معنی کلمه غروی در فرهنگ فارسی
منسوب به غری که یکی ازنامهای نجف اشرف بوده، اهل نجف ۱ - منسوب به غری ( محلی در کوفه ) ۲ - ( من باب اطلاق جزئ به کل ) نجفی اهل نجف . بیرونی در الجماهر گوید : همان اسپید چشمه است که به غروی معروف میباشد
[ویکی فقه] غروی (ابهام زدایی). غروی ممکن است اشاره به اشخاص و شخصیت های ذیل باشد: • رکن الدین محمد بن علی استرابادی غروی جرجانی، متکلم، اصولی و از علمای امامی سده های ۷ و ۸ ق/۱۳ و ۱۴م• شیخ محمد غروی کاشانی، از علمای مجاهد ایران در قرن چهاردهم هجری• محمدحسین غروی نائینی، مشهور به میرزای نائینی، از فقهای بزرگ قرن سیزدهم و از علمای طرفدار نهضت مشروطه• محمدحسین غروی اصفهانی کمپانی، مشهور به کمپانی، از فقها، اصولیین و فلاسفه مشهور قرن چهاردهم• سید جواد حسینی عاملی غروی، از بزرگان فقه و فقاهت قرن سیزدهم و ازتلامذه آیةاللّه بحرالعلوم و علامه وحید بهبهانی• سیدمحمدباقر مجتهد گنجه ای غروی اصفهانی، عالم فاضل و خطیب بارع، در اصفهان• علی بن اسدالله غروی تبریزی، از علمای شهید در عصر معاصر• علی غروی علیاری تبریزی، یکی از مجتهدین و عرفای معاصر و مدفون در حرم حضرت معصومه (علیهاالسّلام) ...
جملاتی از کاربرد کلمه غروی
سپس بعد از نزدیک شش سال اقامت در نجف به تبریز مراجعت کرد و تا آخر عمر به تدریس مشغول شد. شیخ محمد خیابانی، محمدحسین طباطبایی، عبدالحسین غروی، اسدالله مدنی، قاضی طباطبایی از شاگردان وی بودند.
زمانی که عبدالکریم حائری یزدی و فرزندش مرتضی حائری یزدی به همراه محمد تقی خوانساری به قصد زیارت آستان حرم فاطمه معصومه از اراک به قم رفتند، با درخواست‌های روحانیون این شهر مبنی بر ماندن در قم مواجه شدند.[نیازمند منبع] به دنبال اقامت حائری یزدی در شهر قم، گلپایگانی به همراه جمعی دیگر به دعوت رسمی استادش حائری به سوی این شهر حرکت کرد و در مدرسه فیضیه ساکن شد و به تحصیل در حوزه ادامه داد. او مدت چند ماهی را در شهر نجف و در کنار کسانی چون محمدحسین نائینی ،سید ابوالحسن اصفهانی و محمدحسین غروی اصفهانی سپری کرد، اما قم به عنوان محل اصلی تحصیل او بود. او در ۲۴ سالگی به درجه اجتهاد رسید.
سید محمد حسینی هَمِدانی معروف به آقا نجفی همدانی، (زاده ۱۲۸۳ش نجف - درگذشته ۱۳۷۵ش همدان) عارف، فقیه و مفسر شیعی که در سال ۱۳۲۲ قمری در نجف به دنیا آمد و به همدان مهاجرت کرد. او از شاگردان مبرز میرزای نائینی، محمدحسین غروی اصفهانی بود. انوار درخشان در تفسیر قرآن مهمترین اثر اوست. وی همچنین داماد میرزای نائینی بود.
محمدحسین غروی اصفهانی در پنجم ذیحجه سال ۱۳۶۱ هجری قمری برابر ۲۳ آذر ۱۳۲۱ شمسی در نجف درگذشت و در حرم علی بن ابی طالب در اتاقی که جنب گلدسته قرار دارد به خاک سپرده شد. مصطفی خمینی و علامه حلی نیز در کنار او دفن هستند.
الانوار القدسیه: این مجموعه، اشعار دل انگیزی از آیت الله غروی به زبان عربی است.
الامثال و الحکم المستخرجه من نهج البلاغه کتابی از شیخ محمد غروی است که در سال ۱۳۶۵ منتشر و در مراسم کتاب سال جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان کتاب برگزیده معرفی شد.
محمد مهدی غروی اصفهانی خراسانی (۱۳۰۳ ق، اصفهان – ۱۳۶۵ ق، مشهد) (مشهور به میرزای اصفهانی یا میرزا مهدی اصفهانی) از بلندپایه ترین فقهای اصولی معاصر شیعه بوده‌است. او از محققین معارف قرآن و ائمه میباشد.
وی به سال ۱۳۹۱ قمری (۱۳۵۰ شمسی) در پاریس درگذشت و در نجف (مقبره محمدحسن غروی اصفهانی معروف به کمپانی - ایوان طلای حرم علی بن ابی‌طالب) دفن شد. آرامگاه او در کنار مناره سمت راست حرم علی در جوار آرامگاه سید مصطفی خمینی قرار دارد.
محمدتقی بَهجت فومنی (۲ شهریور ۱۲۹۵–۲۷ اردیبهشت ۱۳۸۸) از عرفا و مراجع تقلید شیعه اهل ایران بود. او از شاگردان محمدحسین غروی اصفهانی و سید علی قاضی طباطبایی بود و از جانب سید علی قاضی، لقب «فاضل گیلانی» گرفته بود. وی در سن ۹۳ سالگی در قم درگذشت و پس از اقامهٔ نماز توسط جوادی آملی در حرم فاطمه معصومه دفن شد.
محمد حسین غروی اصفهانی از جمله معدود علمای طراز اول شیعه بود که در شعر و شاعری نیز جزو بزرگان و ادیبان به نام به حساب می‌آمد. وی در اشعارش، «مفتقر» تخلص می‌کرد. [۱]