غرقی

عارف ترا بنور تو می‌داند، از شعاع وجود عبارت نمی‌تواند، محب ترا بآتش نور قرب می‌شناسد، در آتش مهر می‌سوزد. از ناز باز نمی‌بردارد خداوند یافت تو ترا دریافت می‌جوید، از غرقی در حیرت. طلب از یافته باز نمی‌داند. از صنایع آن جوی، که بران کویزد و از احسان آن جوی که ازان ریزد، یافت بر زبان خبر که آویزد؟

مستغرقی که از خود هرگز به سر نیامد صد ره بسوخت هر دم دودی به در نیامد

گر تو گشتی آنچ گفتم نه حقی لیک در حق دایما مستغرقی

بدان که توکل بر سه درجت است: یکی آن که حال وی چون حال آن مرد باشد که در خصومت وکیل فراز کند جلد و هادی و فصیح و دیر و مشفق که ایمن باشد بر وی. درجه دوم آن که حال وی چون باشد که در هر چه فراوی رسد جز مادر نداد اگر گرسنه شود وی را خواند. و آن طبع وی باشد و نه به تکلیف اختیار کند و این متوکلی باشد از توکل خویش بی خبر، از مستغرقی که باشد به وکیل، اما آن اول را از توکل خویش خبر بود و به تکلف و اختیار خویشتن را فراتر کل آورده باشد.

جور و جفا ببینیم، مهر و وفا ندانیم غرقیم در محبت، نه شکر و نی شکایت

قصه مستغرقی در حرص و آز بشنو از من تا بگویم با تو باز

روی در سیر و هیچ زرقی نه همه در بحر و بیم غرقی نه

اکنون که به بحر ناز و نعمت غرقی قحطی زدگان روس را یاری کن

چون در بصر خلقی گویی تو پر از زرقی ای آنک تو هم غرقی در خون دل من تر

نشسته باشی‌ ار که در فلک نوح مدار غم نیی تو از مغرقین