غرقه

چون تو در آمدی اگر غرقه ی خون نبود می بس که گهر بدیدگان در قدمت فشاندمی

گل گفت: کسم هیچ فسون مینکند درمان من غرقه به خون مینکند

همرهان گفند شیخا یک دعا کن که تا غرقه شود مست فنا

در خم زلف تو، پابند جنون شد دل من بی‌خبر از دو جهان غرقه به خون شد دل من

من غرقه ی بحر عشق و عشقش بحری و چو بحر بی کرانه

تا وصف غرقه گشتن فرعونیان بود تانعت کربلا بود و آن همه بلا

جان بنده رنج و زحمت کارگر است دل غرقه به خون ز محنت کارگر است

شد همگی ز غصه خون از ره دیده شد برون غرقه بخون دل شدم جیب و کنار من به بین

پرورده من بخون جگر مر ترا بناز وز محنت تو غرقه بخون جگر شده

با این همه اما غرقه گناهی و هرگز نگفته ای که وقتش رسیده است که دست کشم.