غرزن

چه مایه ابله و دیوانه غرزنم که چنین بتنگدستی دل در فضول می بندم

بشکند گردن آن غرزن و امیدی هست که بتنها نتواند بود او یار مرا

مر این غرزنان را که از بخل مفرط کس امّید چیزی از ایشان ندارد

گر زنی طعن این بر آن غرزن بر تو خواند که ان بعض الظن

من عزیزم مصر حکمت را و این نامحرمان غرزنانِ برزنند و غرچگانِ روستا

تو از آن والاتری کاین غرزنانرا حشمتت در حساب آرد و یا چیزی شمارد ای ملک

از این ها چو این غرزن کنج کاو دل آسوده گردد کند قصد گاو

رادی و مردی‌، صفات ثابت آمیغی‌اند رادی از ناکس مخواه و مردی از غرزن مجوی

دست چون برزنم بکامه دل بچه دلگرمی آخر ای غرزن

هم کنون بینی کش میر حواله . . . اید گوید ای غرزن برکش غله نه ماهه