غربیل

دریغ آن با حریفان پیله وی دریغ آن جان فزا غربیله وی

برین گونه غربیل بر نان جو همی‌دار در پیش تا جو درو

پیمود مع‌القصه به غربیله و غمزه جامی دو سه لبریز بدان شعبده‌گر بر

دردا که به غربیل وفا عالم را سر برکردیم و عمر بر سر نامد

از پی غربیل علف چند شدم مات و تلف چند شدم لاغر و کژ بهر خر لاغر من

چون فصل بهار برفت و موسم خزان درآمد، خار جای گل بگرفت، و زاغ در مقام بلبل نزول کرد. باد خزان در وزیدن آمد، و برگ از درخت ریزیدن گرفت. رخسارهٔ برگ زرد شد، و نفس هوا سرد گشت. از کُلهِ ابر دُر می‌ریخت، و از غربیل هوا کافور می‌بیخت. ناگاه بلبل در باغ آمد، نه رنگ گل دید و نه بوی سنبل شنید. زبانش با هزاردستان لال بماند، نه گل که جمال او بیند و نه سبزه که در کمال او نگرد. از بی‌برگی طاقت او طاق شد، و از بینوایی از نوا باز ماند. فرو مانده با یادش آمد که آخر نه روزی موری در زیر این درخت خانه داشت و دانه جمع می‌کرد، امروز حاجت به درِ او برم و به سبب قرب دار و حق جوار چیزی طلبم.

دردا که به غربیل خرد عالم را سرسر کردیم و هیچ بر سر نامد

حجابم آ‌ید غربیله خوب نیست بیان کن برد لحاف برای که هرکه زر دهد او را

گفت: «می‌باید که غربیل باشد!»

ولی با گبر و هندو بود کینه که خون می بیختش غربیل سینه