غرابی

هر سوی رسولی نو گوید که نیابی رو لاحول بزن بر سر آن زاغِ غرابی را

غرابی به سرچشمه‌ای خفته بود بدان نره شیری کمین کرده بود

ای طره دلدار که چون پر غرابی کن همتکی بر سر ما بال هما شو

مگذار که خط گرد عذار تو زند پر هم جلوه طاووس دریغ است غرابی

رخسارت از سپیدی، مانند سینهٔ باز گیسویت از سیاهی، همچون پر غرابی

با عشق تشبّه نکند عقل و مثالش آن است که طاووسی سازد ز غرابی

غرابی رفته در باغی نشسته به‌جای بلبلی‌، زاغی نشسته

پرخم و پرچین و بندی، درهم و تار و نژندی دام یا مشکین کمندی، شام یا پرّ غرابی

و اندر کف عقوبت و خشم و سیاستش میشی بود هزبر و غرابی بود عقاب

ای نیر اعظم تو در آن سایه جاوید مانند غرابی ببر چتر همائی