غر زدن

شوخ من مست شد و ساغر می زد بسرم شوخی و مستی و ساغر زدنش را نگرید

آنکه حرف از بیم بدنامی نزد با ما کلیم نیکنامی باشدش با مدعی ساغر زدن

وقت ساغر زدن، به فتوی ما روز ابر است یا شب مهتاب

در عصر رکن الدوله من باید کنم ساغر زدن عشرت نه امروز ار کنم، مستی بباید پس کیم

یک جهان لطف است ازو بعد از تواضعهای عام سر ز من پیچیدن اندر حالت ساغر زدن

تا به کی پوشیده از همصحبتان ساغر زدن؟ در گره تا چند آب خویش چون گوهر زدن؟

تلخی از می بزداید لب شکر شکنت دهن جام به ساغر زدنی شیرین کن

سنبل از آن زلف چیدن نقل ازان لب خواستن باده زان ساغر زدن بی سوگواری داشتن

هر کجا رفتم بدوش روزگارم بار بود کعبه را محمل کجا بر ناقه لاغر زدند