غذا

پرده صبح امیدست شب نومیدی تا غذا خون نشود شیر نگردد هرگز

به مادرم بگو، تا تو را غذاهای لذیذ بخشد

یک زنده غذا چو من نخورده یک مرده به روز من نمرده

زین خورش‌ها اندک اندک باز بر کین غذای خر بوَد نه آنِ حر

چنان ز فیض قناعت به عیش مشغولم که نفس کام طلب در غذای خویشتن است

خواهی اگر مفرح روح و غذای جان از جام گوهرین می چون لعل ناب خواه

زنده را نان غذای تن باشد مرده را، خاک در دهن باشد

عشق آتشی است کاتش دوزخ غذایِ اوست از عشق روزه دار تو در دوزخ و هوا

بشارت‌های غیبی شد غذااش ز شیرش وارهانید از بشیرش

از جگر گر خون بریزد دل، غذا سازد روان قوت آتش باشد آن خون کز کباب آید برون

این نفس مطمئنه خموشی غذای اوست وین نفس ناطقه سوی گفتار می‌رود