غبین

بر دل من زن همه را ز آنک دریغ است و غبین زخم تو و سنگ تو بر سینه و جان دگری

همچنین در غیب انواعست این در زیان و سود و در ربح و غبین

گفت مولع گشت این مفتون درین بی‌خبر کین چه خسارست و غبین

گر بدان افلاک کاین افلاک گردانست از آن وافروشی هست بر جانت غبین تبریز را

حیف می‌آید و غبین که چرا جوید آن شیخِ بیش کمتر را؟

از غبین و درد رفتی اشکها از دو چشم تو مثال مشکها

نبیند آنکه هر زمانش به چشم بود بهر دو نشئه کور و غبین

چشمی که جز به روی تو بر می‌کنم خطاست وآن دم که بی تو می‌گذرانم غبینه‌ای

و طیوراً علی القصون نغبین لحون الزبور فصلاً ففصلا

هر که با سلطان شود او همنشین بر درش شستن بود حیف و غبین