غبنا

غبنا که دراز مدتی دل را در دوستی تو داشتم خرم

آه غبنا و اندها که گذشت عمر در راه مسلک و مذهب

غبنا و اندها ز وثاق و وثیق او دردا و حسرتا ز فراق جمال او

حسر تا غبنا دریغا روزگار مست بودم سود کی دارد خمار

دردا گر از نهیب تو آهی ز سینه خاست غبنا گر از جفای تو اشکی به ‌ره چکید

در میانه هیچ‌نه خود را همه پنداشتند حسرتا غبنا که این مشتی گدا سلطان‌وش‌اند

بحر شغبناک چو گشت آشکار بر صفت قطره نهان گم شدم

ای بسا غبنا کت اندر حشر خواهد بود از آنک هست ناقد بس بصیر و نقدها بس کم عیار

من بسته بدخواهم غبنا که بدینسان گردد چو منی بسته تلبیس چنانی

دردا که درین زمانهٔ پر غم و درد غبنا که درین دایرهٔ غم پرورد