غبرا

زآب و آتش نوح و ابراهیم را بخشد نجات آب را، غبرا و آتش لاله ی حمرا کند

بادی از لطف تو گر بر صحن غبرا بگذرد عیسی مریم شود هر ریزه از عظم رُفات

در سجود بارگاه عرش تمثالت کشید هر مکین فرش غبرا سر به اوج لامکان

گاو غبرا از نهیبش با قلق سر نهفته زیر این هفتم طبق

پشت بر گنبد خضرا کردند رو درین معبد غبرا کردند

ای نفس کجا بود تو را مولد و منشا؟ بر تودهٔ غبرا چه کنی منزل و مأوا

شعاع نیست ‌که هر لحظه افکند پرتو به سطح تیرهٔ غبرا ز مهر نورانی

چرخ دوری زد و شد اختری از خاک بلند ناگه از دور دگر باز سوی غبرا شد

ملک حوادث است به یغماییان حلال گرد از نهاد مرکز غبرا برآورم

صفحه خضرا ز تو آراسته عرصه غبرا ز تو پیراسته