غالیه بار

قلم چو آهوی چین است و نامه دشت ختن عبیر و غالیه بارد ز نافه ختنش

حلقه ی زلف دلارام من از هم بگشای شمسه ئی زان گره غالیه بارم برسان

هوا عبیر فشان است و باد غالیه بار است مگر به طره ی جانان نسیم صبح وزیده

تو راست پرخم و چین جَعْد زلف غالیه بار مراست قامت و روی از غم تو پُر خم و چین

گهی میانهٔ صحرای سیم غالیه بار گهی میانهٔ دریای قیر غالیه خور

چو باد بر شکند چین زلف غالیه بارش قند ز هر شکنی صدهزار دل به کنارش

زان می غالیه بوسا تکنی در ده که نسیم سحری غالیه بار آید

نازاز تو سزد برمن مسکین که توایدون باطره مشکین وخط غالیه باری

روزی صد ره دو زلف غالیه بارت پای تو بوسند، من کیم که نبوسم

مگر که غالیه میمالی اندرو گه گاه وگر نه از چه چنان تافته ست و غالیه بار