غارب

در مغرب جان عاشقان شد خورشید جمال عشق غارب

فلک را همی گفتم: از دور جورت چرا اختر طالعم گشت غارب؟

ملکوت و آسمان و ستارگان و عجایب است و عجایب است که زمین و آنچه اندر زمین است در آن مختصر است و همه قرآن تنبیه است بر تفکر در عجایب آسمان و نجوم، چنان که گفت، «وجعلنا السماء سقفا محفوظا و هم عن آیاتها معرضون». و گفت، «لخلق السموات و الارض اکبر من خلق الناس» تو را فرموده اند تا در عجایب آسمان تفکر کنی نه از بهر آن که تا کبودی آسمان و سپیدی ستاره ها بینی و چشم فراز کنی که خود بهایم این نیز بینند، ولکن چون تو خود را و عجایب خود را که به تو نزدیک تر است و از جمله عجایب آسمان و زمین یک ذره نباشد نشناسی، عجایب ملکوت آسمان را چون شناسی؟ بلکه باید که به تدریج ترقی کنی، پیشتر خویشتن را شناسی، پس زمین و حیوان و نبات و معادن، پس هوا و میغ و عجایب آن، پس آسمانها و کواکب، پس کرسی و عرش. پس از عالم اجسام بیرون شوی و در عالم ارواح شوی، آنگاه ملایکه را بشناسی و ستارگان و شیاطین را و جن را و درجات فریشتگان و مقامات مختلف ایشان، پس باید که در آسمان و ستارگان و حرکت و گردش ایشان و مشارق و مغارب ایشان تفکر کنی و بنگری تا آن خود چیست و برای چیست.

پس از آن نوبت به غارب رسید که بودش دل شیر و دیدار شید

چوشد غارب ترک سوی بهشت دگر نامداران فرخ سرشت

فلک تند و کیوان و برجیس آفل جهان تیره و تیر و بهرام غارب

مگر، کوکب شمع ایوان شاهی که خورشید او، در نجف گشته غارب

سرافراز غارب چو با کوفیان در آویخت چون شرزه شیر ژیان

سپه را ز قجغارباشی براند به چین وختن نامداری نماند

و ان اختفیت فعرق عدوی نابص اذ عرانی غارب الایام