عیوق

بر کوری منکران که بدخواهانند بالا ببرم بلند تا عیوقم

چو از ثری علم قدر اوست تا عیوق ز باختر سپه جاه اوست تا خاور

عیوق به دست زورمندی برده ز هم افسران بلندی

گر وی نظری افکند از مهر به حالم چون ذرّه به عیوق رساند دو جهان را

علم ها زعیوق بگذاشتند بگرد آسمان را بینباشتند

چو کردی قامتش را نقش بندی کشیدی سر به عیوق از بلندی

خروش دلیران بعیوق شد همی گوش گردان کر از بوق شد

هست رایش گذشته از عیوق باد قدرش رسیده تا کیوان

دستان دو دست تو به عیوق رسیده آوازهٔ آواز تو در شهر فتاده

اگر نه ذره‌ای از مهر روی معشوقست مقام عشق چرا بر فراز عیوقست