عوض

فلک که پرده ز چشم حسود دور انداخت ز تاب می فکند بر رخم نقاب عوض

عشقش ز پی غیرت گفتا که عوض جان ده این گفت به جان رفته جان نیز نعم کرده

بنده چون از پس آن رفته نخواهد رفتن عوض آن اگر از خواجه بخواهد شاید

هر دو سال یک بار در فصل بهار گلدان عوض شود.

آتش بدل نه از گل و کاشانه از چمن مطرب عوض ز بلبل و باده ز ارغوان

چون دگران را شوی آموزگار کم طلب آن را عوض از روزگار

سخاش بیعدد است و وفاش بی شمر است عوضش نیست بدان و بدلش نیست بدین

پرسیدند که بر خدای تعالی چه دشمن‌تر گفت: رویت نفس و حالهاء اوو عوض جستن بر فعل خویش.

که بهار گوید ای جان دم خود چو دانه‌ها دان بنشان تو دانه دم که عوض درخت آری

مردم عوض اشک فتد دیده ی تر را تا از نظر انداخته ای اهل نظر را

من ز غفلت صد گنه را کرده ساز تو عوض صد گونه رحمت داده باز