عنین

خود جود بود عنین هنگام مکرمت وانگه نه فرض داد و نه کابینش کردادا

زانکه داماد عروس طبع من اول توئی هیچ دامادی نخواهد آمدن عنینن مرا

خامش با مرغ خاک قصه دریا مگو بکر چه عرضه کنی بر شه عنینه‌ای

چه کند باده حق را جگر باطل فانی چه شناسد مه جان را نظر و غمزه عنین

عهد نشاسدش که عنین را نبود لذتی ز قوت باه

لیک چون تو مرد درد دین نهٔ دین چه دانی تو که جز عنین نهٔ

دیرمان کز وجود امثالت شد زمان بکر و آسمان عنین

پیوسته حریف عشق و گرمی میباش تا عاشق گرم از تو برد عنینی

مدهوش دلان نه صاح و نی مست عنین صفتان نه مرد و نی زن

صور را دل شده جاذب، چو عنّین شهوتِ کاذب ز خوبان نیست عنین را به جز بخشیدن وجکن