عنّاب

چو یافت از فندقش بادام او تاب ز فندق گشت بادامش چو عنّاب

چون دهان بر لعل شورانگیز او پسته و عنّاب هرگز دیده ئی

آتشی از لب لعلم به دل و جان زده ای با همه درد علاج دل ما عنّابست

به عنّابم چو کردی مغز خسته از آن در پوست می‌خندی چو پسته‌؟!

آورده به جوش خون حسرت عنّاب تو بسته شکّران را

زان می عنّاب‌گون، در قدح آبگون ساقی، مهتابگون ترکی، حورانژاد

ز لعل نوش تو دل خواست شربت عنّاب گر ردِ می بر این جان دردناک برد

گر حور عین بیند، عنّاب شکرت آیا که چون گزند سر انگشت فندقی

اگر عنّاب دفع خون کند از روی خاصیت کنارم از چه رو گردد ز خون دیده عنّابی

حال درد دل خود را چو بگفتم به طبیب هم ز عنّاب لب لعل تواش درمان کرد