عنقا

همچو عنقا ز بس آوارهٔ عالم شده‌ایم آسمان، گرد جهان از پی ما می‌گردد

تگاور چو عنقا، دلاور چو شیر به میدان دَوان و به جولان دلیر

چو خورشید رخ سوی صحرا نهاد چو عنقا به اقصای چین اوفتاد

زنده طبعم از ولایت ورنه اندر اصل خویش من بیابان فنا و روح من عنقای من

زنقش بال کوه قاف دارد بر دل وحشی گریزان از نشان خویش عنقا این چنین باید

گمنامی ما در طلبت خضر ره ما شوق تو به بال و پر عنقا نفروشیم

نمی توان خبر از من گرفت چون عنقا پریده است به بال دگر غریبی من

شاد آمدی شاد آمدی جادو و استاد آمدی چون هدهد پیغامبری از پیش عنقا آمده

همین باشد میسّر کیمیای وصل عاشق را نشان از هستی عنقا همین نام است می‌دانم

کوی تو بهین هر دو جهان دل ماست عنقای غمت در آشیان دل ماست