عنبری

اندر پدر همی نگر و دل شده مباش بر زلف عنبرین و رخان چو ارغوان

نسیم صبح که بویی بود ز باد بهشت ز نکهت خم زلف تو عنبری آموخت

به دانه مرغ دلها صید می‌کرد به دام عنبرینش قید می‌کرد

از آن یوسف چو یعقوبم کجا روشن شود دیده که بویی هم دریغ آید ز من آن عنبرین‌بو را

چون فاخته بنالم اکنون که مر ترا شد همچون گلوی قمری زآن خط عنبرین لب

شد حسن خط یکی صد ازان خال عنبرین مسعود کرد اختر سعد این وبال را

در ده سالگی وارد حوزه علمیه نجف شد. ادبیات عرب، حساب، نجوم، فقه و اصول را فراگرفت. در کنار تحصیل علوم حوزوی، به مطالعه عمیق در ادبیات عرب پرداخت. ذوق ادبی خوبی داشت. محمدحسین از ابتدای نوجوانی به سرودن شعر و نویسندگی پرداخت. پانزده ساله بود که کتاب «العبقات العنبریة…» را دربارهٔ خاندان خود نوشت.

مشک را در فکنده خون به جگر نکهت زلف عنبرین بویت

که می گوید که چشمش نرگسینست که می گوید که زلفش عنبرینست

ای بزیر زلف تو سایه نشین خورشید و ماه زلف و رویت در نقاب عنبرین خورشید و ماه

ابن بطوطه جدا از زن‌هایی که رسماً با آن‌ها عقد و ازدواج می‌کرد، کنیزان بسیاری هم داشت. یک بار در هند، ده دختر هندوی اسیر را به عنوان کنیز به او بخشیدند. او پیش‌تر هم در ایاسلوق، کنیزی یونانی را به ارزش چهل دینار و در بلی کسری کنیزی به نام مَرغَلیطه را خریداری کرده بود. در مالدیو، ابتدا دختری مَرهَتی به نام گلستان به او بخشیدند که فارسی می‌دانست و ابن بطوطه به او علاقهٔ زیادی داشت. فردای آن روز هم دختری مَعبَری به او هدیه کردند که عنبری نام داشت و زمانی که مالدیو را ترک کرد، تنها یکی از کنیزانش را با خود برد. پس از آن زمانی که به بنگاله رسید، قیمت کنیز را بسیار ارزان دید و دختری به نام عاشوره که بسیار زیبا توصیفش می‌کند را به ارزش تنها یک دینار به خدمت گرفت.

«عید مولود امیر المؤمنین شد عالم بالا و پایین عنبرین شد