عنادل

آخر تو نگویی که : که بخشید زوال اصوات بم وزیر به قمری وعنادل ؟

شوی بسته آب و گل چون ریاحین سراسیمه رنگ و بو چون عنادل

روسیه زاغم و غوغای عنادل بزبان نوبهاری کنم و باد خزان شد نفسم

درید بر بدن سبزه سیل جامه برف ربود صوت عنادل ز چشم نرگس خواب

پرده ز رخ کشیدند گل‌های نوبهاری بیجا چرا عنادل دارند بیقراری؟

نوشد می گلرنگ به آهنگ عنادل از مدحت شاهش در معنی به کنار است

بلبل از سوختنِ دل چه خبر می‌دارد گل به جایِ دگر افتاد و عنادل جایی

افغان عنادل سبب دوری گل شد فریاد از آن ناله که او را اثری نیست

چو گبران لاله در آتش فشانی مقرر بر عنادل زنده خوانی

گر نزاری از غمِ هجران بنالد باک نیست در فراقِ گل به زاری چون عنادل مانده ام