عمی

با خبر باش از دل خود ای رفیق تا نیفتی اندر این چاه عمیق

همیشه تا که دو چشم حیا بود اعمی همیشه تا که زبان دعا بود الکن

نوال لطف عمیمت ز بهر وجه معاش به پیش جمله ارباب فقر خوان انداخت

شبش چنان به لطافت که دیده اعمی ز جیب شام ببیند جمال صبح وصال

محکّ جانِ مردان آن زمانست که اعمی آن زمان صاحب عیانست

حلاوتی که تو را در چَهِ زَنَخدان است به کُنهِ آن نَرِسَد صد هزار فکرِ عمیق

چاکر خواجه را که یارد زد چاکر خواجه عمیدم من

باز پرسید او که این گاوان کراست گفت این ملک عمید شهر ماست

بردم سوی محمود عمید اکرمه الله گفتم که بده آنچه در اینجاست محرر

کرسی افکند و برنشست بر او بازوی خواجه عمید ببست