علیس

ترک حسب بگیر خود این بس که در نسب داماد و ابن عم شه انبیا علیست

هرکه او با علیست دین می‌دان ورنه چون نقش پارگین می‌دان

نوری که هست مطلع آن هل اتی علیست خلوت نشین صومعه اصطفا علیست

کردن بیان رفعت قدرش چه حاجتست دانند اهل عقل که فوق السما علیست

به یونس آنکه شد از راه لطف مونس و داد نجاتش از دل ماهی علیست جل جلال

از ازل تا به باد هادی هر قوم علیست روی این نکته بر ندان قلندر باشد

نخلیست که سنبل است و ریحان برگش لعلیست که گل و غنچه خندان بارش

آن یکی گویدت که: شیخ ولیست وان دگر گویدت که: به ز علیست

کان سخا و بحر عطا مرتضی علیست آئینهٔ خدای ما مرتضی علیست

هر چه پذیرفته نقش بقا هست همه بود زهست علیست