علی الدوام

آری چو رفت همنفس بلبلی ز باغ دام است آشیانه به چشمش علی الدوام

گفتم من گدای تو خاک در سرای تو میدهدم ندای تو فیض علی الدوام دل

مدتها در آن رنجور بود و شکر خدای عزّوجل علی الدوام گفتی. پرسیدندش که شکر چه می‌گویی؟ گفت: شکر آن که به مصیبتی گرفتارم نه به معصیتی.

به چشم مردم این مملکت نباشد آب و گرنه گریه برایت علی الدوام کنند

فیض و فضلش علی الدوام تمام جود و لطف و عطاش مطلق و عام

در آن برات که فرمودیم بخازن جیب علی الدوام پی دفع وقت و اهمال است

چندی است کز وطن شده دور و، علی الدوام چون نی نوا کند ز غم نینوای تو

شیخ اندر این فکرت فرو رفت و پس از تأمل بسیار سر بر آورد و گفت: نشنیده‌ای که خواجه عالم علیه السلام گفت لی مَعَ اللهِ وَقتٌ لا یَسَعنی فیه مَلَکٌ مقربٌ و لا نَبیٌ مُرسَل و نگفت علی الدوام. وقتی چنین که فرمود به جبرئیل و میکائیل نپرداختی و دیگر وقت با حفصه و زینب در ساختی.

شود شود که نهم دل بجست جوی وصال بدیده پویم و جویم علی الدوام ترا

تو نجم سعد بادی بر آسمان دین مسعود اولیای تو اید علی الدوام