علالا

گر افلاک نباشد به خدا باک نباشد دل غمناک نباشد مکن بانگ و علالا

جز این بنگوییم وگر نیز بگوییم گویید خسیسان که محالست و علالا

جز این بنگوییم، وگر نیز بگوییم گویند خسیسان که: « محالست و علالا »

گر شبی دورفتم از تو،چه گویم زان شب؟ همه شب تا بسحر بانگ و علالا باشد

گاه بر مملکت عقل شبیخون می‌زد گاه تاراج دل و دین بعلالا می‌کرد

سر پهلوی آن خم نه کوزه به بر خم به بجهی به سوی او جه ای مست علالایی

بیامدیم دگربار سوی آن چرخی که جان چو رعد زند در خمش علالایی

گفت از بانگ و علالای سگان هیچ واگردد ز راهی کاروان

بنوش از می بالا لب و ریش میالا شنو بانگ و علالا ز هر اختر و کیوان

دیدم ز تو من نقشی بر کالبدی بسته جان گفت علی الله گو دل گفت علالا کن