عقیله

از عقل عقیله گشت حاصل ما را وز فضل فضول گشت منزل ما را

تا عقل من از عقیله آزادی یافت دل غمگین شد ولیک جان شادی یافت

ای دل برو از عقیلهٔ عقل برَه تسلیم شو وز حیلهٔ عقل برَه

گرد دیوانگان عشق مگرد که به عقل عقیله مشهوری

قدم صدق یافت نقل از وی وز عقیله برست عقل از وی

زان در که گوش برد ز لفظ تو طفل چشم دزدید از ودودانه وزوصد عقیله خاست

بود پیوسته در عقیله و قیل تاکجا تا به درد چشم عقیل

چون طاقت عقیله عشاق نیستت پس عقل را چه خیره‌نگر می‌کنی؟ مکن

چون عقل عقیله است در راه غمت از هندسۀ عقل چه حاصل ما را

ایا سنایی لؤلؤ ز دیدگانْت مبار که در عقیلهٔ هجران صبور باید مرد