عقارب

چو حیات پیچان طرق و ز مهابت مرا موی بر تن چو نیش عقارب

یفشون بینهم المودة والوفا و قلوبهم محشوة بعقارب

در آن حرب قندس چو آید زخشمش شود موی بر تن چو نیش عقارب

دو زلف از دو رخ یک زمان دورتر کن چه دانند قدر گل و مه عقارب

علی ظاهری صبر کنسج العناکب و فی باطنی هم کلدغ العقارب

آن خس که خار خار دل اهل بیت خواست رگ در تنش بقصد چو نیش عقاربست

ز دست خویش در آتش فتادی که در معنی اقارب شد عقارب

این مثل را مگر نداری سست که اقارب عقاربند درست

زهی عاقبت‌بین نیکوسرشت کزین پیش اقارب عقارب نوشت

باید که این سفر وی چنان باشد که زاد آن سفر را بشاید و چون جامه احرام راست کند تا چون نزدیک رسد جامه عادت بیرون کند و این درپوشد و آن دو ازار سپید بود باید که از کفن یاد کند که جامه آن سفر نیز مخالف عادت این خواهد بود و چون عقبات و خطرهای بادیه بیند، باید که از منکر و نکیر و عقارب و حیات گور یاد کند که از لحد تا حشر بادیه عظیم است با عقبه های بسیار و چنان که بی بدرقه از آفت بادیه سلامت نیابد، همچنین از هولهای گور سلامت نیابد بی بدرقه طاعتها و چنان که در بادیه از اهل و فرزندان و دوستان تنها ماند، در گور همچنین خواهد بود.