عصب

«آن عصب که بر سر دست درد می‌کرد مخرج او از سر کتف است. من اصل را معالجت کردم فرع به شد.»

تو ماه و عالم میغ تو تو شاه و جان یرلیغ تو ادیان قویم از تیغ تو چونان که ابدان از عصب

تا مشقت ره طاعت نبرد هرگز گفت که ز آمد شد خدمت عصبم رنجورست

خلق عالم سرند وما مغزیم اهل گیتی تنند و ما عصبیم

اولی تری بمجد و معالی ز کل خلق «کالنمل بالورانة و الجار بالعصب»

گبرم از مام و بدر بی خبر آئی بر من با رقیبت چه توان کرد که داء العصب است

لرد کرزن عصبانی شده است داخل مرثیه خوانی شده است

چندین حجاب لحم و عصب بر فراز دل دل را نفوذ و سیر عیانی نهاده‌ای

گرت فرمان آید از سلطان که خالی کن عراق گردن گردنکشانرا نرم گردان چون عصب

یُوصِیکُمُ اللَّهُ فِی أَوْلادِکُمْ لِلذَّکَرِ مِثْلُ حَظِّ الْأُنْثَیَیْنِ ربّ العالمین استحقاق ورثه در میراث از دو روی پدید کرد، و فرمود: یکی از روی فرض، و دیگر از روی تعصیب و استحقاق. از جهت تعصیب قوی‌تر است از آنکه از جهت فرض، نه‌بینی که غایت میراث عصبه استغراق مال است بکلیّت، و غایت فرض تا دو سه یک بیش نیست؟