عرین

مجلس به دوش گربه شکاران چرا شوی چون نسبتت به خدمت شیر عرین کنند

معز چو شیر عرین است وملک بیشهٔ او سزای بیشه نباشد مگرکه شیرین عرین

در خوی از غیرت تو ابر بهار در تب از هیبت تو شیر عرین

تو مهری و ترا نصرة سپهرست تو شیری و ترا دولت عرینست

ماه تابانست لیکن رزمگاه او را فلک شیر غران لیکن رزمگاه او را عرین

چون ابر در بهاری و چون مهر در شرف چون تیغ در نبردی و چون شیر در عرین

نبود آدمی بود شیر عرین که بادا بران شیر مرد آفرین

بهر دفع ساحران چون قم به اذن‌الله گفت شیر نقش پرده از جاجست چون شیر عرین

برآورد آن اره زنگی ز کین بدو اندر آمد ز شیر عرین

حسود بیهده کردار پیش او از بیم چنان نمود که روباه پیش شیر عرین