عری

از برون گرچه هست عریان بحر از درون هست فرشش از گوهر

مرکب اقبال تو همیشه فلک باد شِعری او را لگام و فرقد مِقو‌د

بخندد چو پسته درون پوست و آنگه چو بادام از آن پوست عریان نماید

شهی که شاید اگر چون ملک شود عریان به دور معدلتش از لباس شر آتش

ذوق عریانی چو یابی، تن بپوشش کی دهی؟ راز رسوا گشته نتواند دگر پنهان شود

کثرت و خلوت ندانم بس که مدهوش توام از وجود غیر فارغ کرده عریانی مرا

شود چو آهو شیر عرین ز هیبت تو ز فر بخت تو آهو شود چو شیر عرین

در وادی عشق از دزد پوشیده خطر دارد این جامه بریدستند بر قامت عریان‌ها

نوری که در لطافت از سایه تن بتابش کوکب فکند عریان پیکر در آفتابش

چنان کز برگ گل گردید رسوابوی گل صائب زمهر خامشی راز نهانم گشت عریانتر