عروسان

چو شخص دلیران همه پر ز زخم چو دست عروسان همه در صور

چو تاجم عروسان بسر میزدند چو پیرایه‌ام، بر کمر میزدند

مشنو که سر زلف عروسان بهاری آشفته ی آن سنبل گلبوی تو نبود

عروس صبح را بیدار شد بخت عروسانه بر آمد بر سر تخت

به شرق و غرب عالم چون عروسان کنندش جلوه ایام و لیالی

که احسنت ای زمان و ای زمین زِه عروسان را به دامادان چنین ده

خه‌خه آن ماه نو ذی‌الحجه کز وادی العروس چون خم تاج عروسان از شبستان دیده‌اند

خیزید و می آرید که هنگام بهار است رخسار عروسان چمن همچو نگار است

عیسوی دم باد و احمد دیم و چشم حادثات در شکر خواب عروسان از دم از دیم او

چادر افکنده عروسان روح در طلب شاه جهان آمدند