عرم

از پرسپولیس می‌نویسد در مورد ایرانیان می‌نویسد: «مردمی بسیار شاعرمسلک هستند، اما استعداد و قریحه‌شان نااستوار، متزلزل، با حالتی سکر آور، فریب‌دهنده… است… کسی که آثار شعرای خود را بشناسد، از حساسیت آن‌ها در مقابل اغوای تریاک متعجب نمی‌شود.»

روی نکوی تو چکار آیدم شاعرم ای دوست نه من کان دهم

دهدچوشعر توشعرم همه پریشانی ز بس چوزلف تو آشفته گشته است دلم

من آنم که حتی کوران شعرم را می‌بینند و حتی کَران کلماتم را می‌شنوند.

بار خدا ز فرّ جود تو شعرم هست‌ ‌کشیده عَلَم به عالم اعلا

من شاعرم ولیک آنان که به خلاف چون مور از ترددشان شد هزار پای

ما در ایران محیط‌هایی داشتیم، از جمله حوزه هنری در مشهد محلی بود که شعرمان را می‌خواندیم و نقد می‌شد یا انجمن شاعران مهاجر. در مشهد محیطی بود که من گهگاهی در آنجا می‌رفتم و به‌نوعی با شعر و شاعران آشنا شدم. می‌شود آن‌ها را مؤثر دانست؛ ولی قبل از این‌که من وارد آن‌جاها شوم، راه‌های طولانی را خودم در وادی شعر رفته بوده بودم و این برمی‌گردد به مطالعات شخصی و آموزش‌هایی که خودم طی کرده بودم. فرد خاصی را نمی‌توانم نام ببرم که از این جهت بر من حقی داشته باشد.

اگر ملازم شعرم مدان که بی خبرم ز راز صوفی و نقل فقیه و علم حکیم

شاعرم مشمر که من راضی نیم مرد حالم شاعر ماضی نیم

شعرم جهان بگیرد از این پس بحکم آن کاندر رکاب مدح تو کرد اختیار تیغ

اگر چو بادیه شعرم نداشت آب چنان که می رمید شتر از حُدای اندیشه

نسخه شعر مرا گر به عطارد برند مقطع شعرم شود مطلع دیوان او

در حدیث مدعی رنگینی شعرم کجاست کیست کاین رنگش بود در گلشن اشعار گل