عرفا

دل آگاه آزاد است از اندیشهٔ مردن چراغ طور عرفان را نباشد بیم افسردن

چه باشد انسان؟ خم خانه می ازلست چه باشد انسان؟ سلطان ملک عرفانست

زانکه عرفان بود سبب آن را و اوست مظهر کمال عرفان را

اگر به دیده عرفان نظر کنی زاهد یکی است توبه‌پرستی و بت‌پرستیدن

معرفت موقوف دیدار است و بس یا للعجب چو نشود عرفان حق حاصل اگر دیدار نیست

تعالی الله چه درهای لطیف آبدارست این که زیب گوش و گردن می کند ابکار عرفانش

قطره‌ای از عالم بالا چکید درگهرش جوهر عرفان پدید

آنکه در شیوه عرفان حق خود را بشناخت گر همه نیر چرخست، منه مقدارش

پیش اهل حق ای دل، عقل را به دور افکن به ز بیخودی نبود باده عزم عرفان را