عدوش

صبح از آن تیغ می‌کشد هر روز تا کند سینهٔ عدوش فگار

بر شاه باد خرم و فرخنده فرودین چشم عدوش دائم چون ابر نوبهار

همیشه بادا دستش بدست ساغر و دسته رخ ولیش شکفته دل عدوش شکسته

وان زمانی که می‌پرست شود او خورد می عدوش مست شود

ز زخم تیغش چون باد در قفس باشد به پیش حمله او در تن عدوش روان

مباد جز بدو ناله دل ولی و عدوش یکی بنالۀ زار و دگر بنالۀ زیر

ز خاک دشت و غار و ز نشر خون عدوش گیاه سرخ دمد تا به روز رستاخیز

بادا عدوش را ز گشاد کمان چرخ مژگان به چشم شوخ درون کرده ناوکی

مگر خواصت گردون سزای عدوش که کردند محبوسش اندر دهان

فلک چو مهره ی اجرام را فرو بازد عدوش پاکزن رهن عمر بازی باد