عدن

همیشه تا بود این آستانه مشرق نور همیشه تا بود این خاک فیض را معدن

چون ز لعل تو بوسه ئی طلبم بر شکر لولو عدن چه زنی

هر بوسه کز آن تنگ دهان می خواهی عمریست که از معدن جان می خواهی

بپر بپر هله ای مرغ سوی معدن خویش که از قفس برهید و باز شد پر و بال

چون نظر کردن همه اوصاف خوب اندر دلست وین همه اوصاف رسوا معدنش آب و گلست

خلق جهان ز معدن و کانند بهره‌ور زانرو که خور برهنه بر آنها کند گذار

و منهم: شیخ صفا و معدن وفا، هَرِم بن حیان رضی اللّه عنه

زین جمله چو بگذری چهار ارکان است پس معدن و پس نبات و پس حیوان است

انّ آثارنا تدل علینا فانظروا بعدنا الی الآثار

جهانرا پرز زر معدنی کرد ز جود خویش اشیاء را غنی کرد