عثار

نه به وقت شهوتت باشد عثار که رود عقل چو کوهت کاه‌وار

از قصور چشم باشد آن عثار که نبیند شیب و بالا کور وار

آمده‌ام به عذر تو ای طرب و قرار جان عفو نما و درگذر از گنه و عثار جان

هر که آخربین بود مسعودوار نبودش هر دم ز ره رفتن عثار

هرگز مباد کوکب بخت ترا غروب هرگز مباد مرکب جاه ترا عثار

دولت کودکانه می‌جویند دولتی بی‌عثار بایستی

چوصیت خسروگیتی نوردازآن آمد که ایمنست چوبخت توجاودان زعثار

عسی الله أن یعفو العثار بحبّکم اماط بکم رجس الذنوب و أذهبا

جیش عزمت دلیل بوده بسی فتنه را در مضیقها به عثار

هر قدم من از سر بینش نهم از عثار و اوفتادن وا رهم