عتابی

همه حیران تو بهر خطابی که تو بنمایی ایشان را عتابی

که از غایب به دل کردی خطابی که از جرمش به خود کردی عتابی

آن سرو گل اندام که در زیر قبا رفت باماش عتابی ست ندانم چه خطا رفت

خوشی بگری چو باران در عتابی مگر برخیزدت از دل حجابی

در حیرتم که شادی و غم را مدار چیست؟ لطفی عیان نگشت و عتابی ندید کس

گفت با پیر خطابی که رسید وان جگر سوز عتابی که رسید

مگر پیام عتابی رسیده است از دوست شکسته رنگی یاران رازدانم سوخت

شمع بی شعله به پروانه فرستاد آن دوست که به ما نامه روان کرد و عتابی ننوشت

در عهد تو قند را عتابی دگر است اندیشه داد و احتسابی دگر است

آنگاه که دوست بسبب ملال ترا ترک کند، جز فراق او را عتابی نشاید.